Alles was voorbereid: een bordje met een ijzersterk citaat, de exacte tijden dat de treinen rijden en vooral heel veel opborrelende passie naar aanleiding van de gebeurtenissen in de afgelopen weken, die een goed protest wel erg aantrekkelijk maakte. Het was ook een mooi vooruitzicht om met duizenden studenten en docenten over straat te lopen, verenigd door één doel. Voor het eerst las ik het op NOS, nog voordat het was gedeeld door de organisatie, het protest over de bezuinigingen op onderwijs gaat niet door.
Het is erg toepasselijk dat deze spijtige gebeurtenis zich precies heeft voorgedaan in de week dat we Sartre en de Beauvoir behandelen bij metafysica. Zij zien de mens als een radicale vrijheid. Het maakt niet uit of je je op dat moment aan de keukentafel bevindt met een protestbord dat stof zal vangen, in de gevangenis zit, of, het voorbeeld dat mijn docent vaak aanhaalt, met een pistool tegen je hoofd staat. Vrijheid is er altijd en juist in de beperking toont zich de vrijheid; dit maakt vrijheid ongemakkelijk en iets wat men liever ontloopt. Zo kunnen ik, klasgenoten en docenten op de universiteiten beweren dat we niet meer vrij zijn te gaan protesteren vanwege het verbod of vanwege het geweld dat op ons af zou komen. Toch zal die vrijheid er nog steeds zijn. Iemand met een pistool tegen zijn hoofd heeft namelijk meer dan één optie voor zijn volgende stap -het pistool wegslaan, wegrennen, duiken- en dát is onze vrijheid.
Velen gaan in zo een situatie bij de pakken neer zitten. Nog geen twee uur na de afgelasting, nog voordat er alternatieve protestvormen werden voorgesteld, kreeg onze klas het eerste mailtje van een docent. De les morgen gaat door! Jammer, vond ik, want ondertussen was er een whatsapp groep gemaakt voor studenten die, ondanks een eventueel verbod, alsnog wilden gaan protesteren in Utrecht. Ik heb me bij de groep gevoegd; 7 leden. Oei! Toch, op het moment dat ik dit schrijf, hebben 556 leden zich aan deze groep toegevoegd. Dat zijn 556 studenten en docenten die nog steeds durven op te staan!
Een pijnlijke vrijheid die men gedoemd is te accepteren; dat is de mens. Ik sta achter alle studenten en docenten die ervoor kiezen om vandaag naar Utrecht te gaan, om een statement te maken voor het belang van het onderwijs. Het is nu belangrijk om je vrijheid onder ogen te zien; niet jezelf die vrijheid ontzeggen. Dan besluit je bijvoorbeeld, zoals ik, dat het verstandig is voor jou om niet te gaan, maar dan kun je niemand anders -geen gemeente, geen criminele organisatie en geen "pro-Palestijnse demonstranten”- daarvoor verantwoordelijk stellen dan jezelf.
Reactie plaatsen
Reacties