Lawine

(foto: Emmanuel Naaijkens naar aanleiding van een interview voor de Egelsporen Magazine)

Lawine

Hallo, kan iemand mij helpen

Kan iemand naar me opkijken of tenminste op me neer

Kan iemand zeggen dat het goed komt? Voor een laatste keer?

Een leven als een sprookje ik beloof je het bestaat

En hoeveel je ook wegdook je maakt zo je ziel zo doof je

Hoeft niets meer te geloven je hoeft niets meer te doen

Het is de grootste zonde waar je nooit de gevolgen van voelt

Het is de grootste zonde waar je nooit echt op had gedoeld

Nee. En ik vraag je alsjeblieft vertel mij

Dat er nog hoop is dat ik kan blijven

Dat ik niet hoef weg te vluchten

Zuchtend pak ik mijn spullen en kijk

Naar de mensen om me heen

Het lijkt een grote stilte als je vraagt: “waar gaat het heen”

“wie weet?” - “Ik heb geen controle” beweert iedereen

Het lijkt een grote stilte als ik me afvraag “waar gaat het heen”

“Niet de goede kant op” vertel ik mezelf

Niet naar groen, naar zuurstof wel naar zuur maar in de zee

Niet de goede kant op, daar gaan we heen

En iedereen weet dat we ons omkeren naar die

Grote lawine die op ons afraast, want om van achter

Te worden geraakt, geeft je toch de mogelijkheid om te zeggen

“Ik had het niet gezien”

“Wat had je dan verwacht?”

“Ik had het niet gehoord, het ging zo zacht.”

En ik sta met mijn neus ernaar en kijk met angst naar boven daar

Staan mensen op hun skiën zeggen

“Wat gaat mijn sneeuwschep doen, tegenover een enorme lawine”

“Wat gaat mijn sneeuwschep doen?” zegt hij die ook heus een sneeuwmachine kan bedienen

Hebben wij mensen dan toch maar gekregen wat we verdienen?

Wij bidden naar een God maar pakte hem de touwtjes af

Wij wijzen naar de God en zeggen “het is vast een straf”

Wij zijn zo bang voor onze eigen verantwoordelijkheid

Wij zijn zo bang voor ons ongelooflijke spijt

Ik hoopte op een toekomst een van bossen en gezond

Die ik een kind durfde te schenken

Maar dat lijkt me nu toch geen goed plan, nee dat durf ik niet te denken

En zo zitten wij allemaal langzaam bij de pakken neer

We praten alle gaten in onze argumentatie weg

Met uitgelaten blaten over dat het al te laat is

Ondertussen gebruiken we de suikers en de vele energie

Die de voedselindustrie verbruikt om zo onze buik op te zetten

Over mensen die de snelweg afzetten en de zoveelste file

Wel ik kan je wat vertellen

Stap je auto uit, adem diep in

En denk na of je dat over duizend jaar nog wel kan doen

Misschien weet ik nu eindelijk wat het is om te zeggen

 “hoop doet leven”

Want hoeveel leven zal er zijn als wij nu die hoop durven opgeven

Ik zie je wensen, eindig de spoken word in een beetje luchtigheid

Ik geef je lucht maar helaas zal ook die al vervuild zijn

Na twee jaar quarantaine was het gat in de ozonlaag een klein beetje gevuld

Denk daarbij na als je denkt dat het niet mogelijk is

Soms creëert het gaten in ons leven om te doen wat goed is

Maar dan krijg je in de gaten dat je leeft voor iedereen

En niet alleen jezelf

Dat je leeft in een ecosysteem en niet als bolletje cellen

Dat je leeft door de natuur al lijkt die zo vervaagt

Mensen zijn sterfelijk en daar leven wij maar mee

En het enige van betekenis dat je op de wereld achterlaat

Is misschien een voetafdruk CO2

Daar moet je veel boeken tegeninschrijven of bekendheid veroorzaken

Om voor die impact op te maken

Dus als je niet met je voeten in de aarde kan staan

Sponsor dan de bioboer in je omgeving

Als je niet het water zeven kan

Doneer dan aan zuivering van de zee

Neem eens een ritje op de fiets, met het OV

Dat is misschien een sneeuwschep tegenover een lawine

Maar met zijn allen zijn we misschien een gehavende machine

Doe het niet voor jezelf of voor de mensen om je heen

Doe het voor alles wat het verdient

Te kunnen ademen in rust

Misschien pluk jij er nog niet de vruchten van

Dat is dan maar realiteit

Maar sterf dan met de gedachte

Dat een mooie natuur, gezonde toekomst, voortbestaan

Enkel een sprookje was in die goeie ouwe tijd

-Geschreven door Femke Böcker 2024